«Պատերազմը կինոյի նման բան էր». aravot.am

Aravot.am-ը գրում է.

Ասում է Արցախյան երկրորդ պատերազմի մասնակից Վահագն Սամվելյանը 

Հանրային հեռուստաընկերության եթերում հեռարձակված «Վերջին ուսուցիչը» հեռուստասերիալը մի քանի օրվա ընթացքում սիրվեց հանրության կողմից։ Հեռուստադիտողները կհիշեն հայրենասեր երիտասարդի՝ Արմենի կերպարը, որն ամեն գնով ուզում էր մնալ իր հայրենի երկրում, չնայած նրան, որ ընտանիքը ուզում էր մեկնել արտասահման։ Արմենի կերպարը կերտել էր Վահագն Սամվելյանը, որը կյանքում էլ պակաս հայրենասեր չի։ 

Երիտասարդը զորակոչվեց բանակ, եւ ինչպես ասում է Վահագնը. «Եղնիկների պուծյովկեն էր քաշել»: Երկու ամիս ծառայությունից հետո սկսվեց Արցախյան երկրորդ պատերազմը, որի ժամանակ երիտասարդը բեկորային վիրավորում ստացավ գլխի հատվածում, ցավոք, կորցրեց նաեւ մեկ աչքը… Դերասանը խոստովանում է, որ միշտ մտածել է, թե չի ծառայի, բանակ չեն տանի իրեն, բայց երբ հանկարծ պատերազմ սկսվի, ամենաառաջինը կգնա առաջնագիծ։ Իրեն միշտ էլ պատկերացրել է ռազմի դաշտում, դեռ ավելի փոքր հասակից, երբ համակարգչային խաղեր էր խաղում. «Դեռ դպրոցական տարիքից լավ էի կրակում: Ինձ համար նորմալ էր, որ ես պատերազմի կարող եմ մասնակցել, ներքին համոզմունք կար, որ եթե հայրենիքը լինի պատերազմական վիճակում եւ ունենա իմ կարիքը, ես միանշանակ կլինեմ իմ հայրենիքի կողքին»,-ասաց Վահագնը։ 

 Իսկ ինչպե՞ս սկսվեց պատերազմը։ «Պատերազմը սկսվեց առավորյան 07:20 ին, ես սուրճ էի խմում, հավանբար շաբաթ օր էր, դրա համար էլ ֆիզո (ֆիզիկական նախավարժանք) չէինք անում։ Ինձնից աջ, դեպի եղնիկների երկրորդ գումարտակ պայթյուն լսվեց, ուշադրություն չդարձրինք, մտածեցինք՝ զորավարժություն են անում։ Քիչ անց մի պայթյուն էլ լսվեց հակառակ՝ Մռավ սարի կողմից ու հասկացանք, որ ինչ-որ բան այն չէ։ Կարելի է ասել՝ տագնապ տվեցին, գնացինք զենք, կասկա, բռոնի ժիլետ ստանալու։ Մենք էդ ժամանակ նորակոչիկ էինք …Ինչեւէ, զենք ստացանք, լիցքավորեցինք զենքերը ու սպասում էինք հրակոծումը դադարի, որ գնանք պոստեր, դե մեքենայով էլ վտանգավոր էր գնալ, հակառակ դեպքում՝ մի սնարյադով քառասուն հոգի վատ վիճակում կհայտնվեր։ Ժամը 11:20 դադարեց գնդակոծումը ու շարժվեցինք, ճանապարհին նորից սկսվեց գնդակոծումը, մենք անտառում էինք, մտանք ժայռի հետեւը, որտեղ ավելի ապահով էր։ Մեկ օր մնացինք ժայռի հետեւում։ Կապ չկար, վերջին հրամանը եղել էր գնալ պոստեր, բայց մենք դեռ չէինք հասել։ Գիշերը գնացինք փորձարկման պոլիգոն, էնտեղ էր թաքստոցը, իրար կպանք, քնեցինք, մյուս օրն արդեն վրաններ սարքեցինք։ Վրաններ սարքելուց հետո որոշեցինք հաց ուտել, բայց ընկանք կրակի տակ, հենց այդ ժամանակ էլ վիրավորվեցի»,-ասում է մեր զրուցակիցը։

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով